Sinds 2015 zijn gemeenten verantwoordelijk voor hulp en ondersteuning aan kinderen en jongeren. Inmiddels blijkt dat veel meer te kosten dan gedacht. Gemeenten luidden de noodklok en wij vonden dat ook de Raad van Lingewaard van zich moest laten horen. Daarom stuurde de Gemeenteraad afgelopen donderdag op ons initiatief een brief aan de regering. Boodschap: er is meer geld nodig voor de jeugdzorg, ook in Lingewaard.
Het versturen van deze brief was echter niet het belangrijkste resultaat van het debat over jeugdzorg dat we afgelopen donderdag aanvroegen. Zoals we eerder al lieten weten stelde het college een zogenoemde taskforce in om te gaan zoeken naar bezuinigingen. En niet alleen op de zorg en ondersteuning aan kinderen en jongeren, maar ook op de WMO en de Participatiewet. De taskforce moest ‘domeinbreed’ op zoek gaan naar mogelijkheden kostenstijgingen ‘om te buigen’ en kreeg daartoe ‘doorzettingsmacht’, zo viel te lezen in het beleidsproza van de collegestukken.
In normaal Nederlands wil dat zeggen dat een groep mensen zou gaan kijken hoe het goedkoper zou kunnen om vervolgens maatregelen door te voeren. En juist die benadering zou de onze niet zijn. Als je immers naar het sociaal domein, waar het gaat om zorg en ondersteuning, werk en inkomen, om huisvesting en onderwijs, gaat kijken door een financiële bril zie je alleen nog plussen en minnen. Euro’s in plaats van mensen. En dat is nooit verstandig. Bovendien weten we nog heel veel niet. Waar gaat het geld nu eigenlijk naar toe? Die vraag heeft tot op heden nog niemand echt goed kunnen beantwoorden.
Daarom kwamen wij met een tegenvoorstel. Ga nu eerst eens met een open blik analyseren wat er precies gebeurt. Waar gaat het geld naartoe, wat krijgen we daarvoor terug, hoe denken mensen erover en waar kan het beter, sneller, slimmer. Vervolgens ga je verder kijken, samen. En maak je afwegingen daar waar ze horen: in de Gemeenteraad. Niet in een taskforce met doorzettingsmacht. Want al klinkt dat nog zo interessant, democratisch is het niet.
Dit tegenvoorstel werd gegoten in de vorm van een motie. In het debat van donderdag bleek uiteindelijk dat de meningen relatief dicht bij elkaar lagen. Eenieder onderstreepte het belang van goede zorg en ondersteuning voor wie dat nodig heeft. Eenieder onderkende dat we goed moeten weten wat we doen en waarom dat nodig is voordat we de rekenmachine erbij pakken om te zien waar we kunnen besparen. En ook wij snappen dat er soms momenten zijn dat je constateert dat iets beter kan, en dat je dan niet moet wachten tot een onderzoek is afgerond maar direct actie moet ondernemen.
Het werd een scherp, maar constructief debat dat uitmondde in een Raad die zich niet alleen unaniem achter onze conceptbrief schaarde, maar eveneens eensgezind de door ons naar voren gebrachte motie aannam. Opnieuw een teken dat constructieve oppositie gericht op de inhoud echt resultaat oplevert.
